Γνωρίζουμε, πια, πως ζούμε στην εποχή του παραλόγου. Στην εποχή όπου το κοινό καλό, το κοινωνικά αναγκαίο, το δίκιο και το αληθινό, διώκεται, φιμώνεται και στριμώχνεται σε κάποιες απομακρυσμένες γωνίες της ζωής μας. Αντίθετα το δίκιο του ισχυρού, το συμφέρον του αφεντικού, το ψέμα και η ανισοτιμία, μασκαρεμένα σαν αυταπόδεικτες αλήθειες, κυριαρχούν καταλαμβάνοντας, όχι μόνο τα φώτα της πληρωμένης δημοσιότητας, αλλά και κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής.
Τελευταίο στιγμιότυπο αυτής της ανήθικης λογικής, που μάλιστα αφορά το αγώνα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ., είναι η μήνυση που κατέθεσε αυτεπάγγελτα (!) η εισαγγελία Θεσσαλονίκης, ενάντια στον Μάκη Αναγνώστου, αρχικά, και τελικά στο σύνολο του Διοικητικού Συμβουλίου (ΔΣ) του σωματείου των εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟ.ΜΕ. μετά από καταγγελία του συνδίκου της πτώχευσης της ΒΙΟ.ΜΕ. ΑΕ κ. Μέγα επειδή δεν του επιτράπηκε η είσοδος στο εργοστάσιο από τους αγωνιζόμενους εργάτες. Τι συμβαίνει δηλαδή: Αυτοί που βρίσκονται πίσω από τον σύνδικο της ΒΙΟ.ΜΕ., που παρατήσανε στη ανεργία, απλήρωτους πάνω από 350 οικογένειες εργατών στο σύμπλεγμα εταιριών ΒΙΟ.ΜΕ.-Φίλκεραμ-Ιππόκαμπος, αυτοί που φεσώσανε το εργοστάσιο με χρέη πάνω από 22 εκατομμύρια ευρώ, αυτοί που χρωστάνε εκατομμύρια σε μισθούς στους εργαζόμενους, είναι αυτοί που απαιτούν να προχωρήσουν όλες οι διαδικασίες για την πώληση και ισοπέδωση του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ.
Μία από αυτές τις διαδικασίες είναι και το «ελευθέρας» στον σύνδικο της πτώχευσης να μπαινοβγαίνει, να ελέγχει, να καταγράφει τα πάντα μέσα στο εργοστάσιο. Το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση των αγωνιζόμενων εργατών, η διατήρηση ζωντανού του εργοστασίου ή η πληρωμή των χρεών της πρώην εργοδοσίας δεν τους ενδιαφέρει ούτε μια στάλα. Αυτό που τους νοιάζει, είναι νέα κέρδη από την πώληση του εργοστασίου και η έξωση του αγώνα από εκεί μέσα. Αυτό είναι που «συγκίνησε» την εισαγγελία που, ξαναλέμε, «αυτεπάγγελτα» ένοιωσε την ανάγκη να σύρει τους εργαζόμενους, και όχι την εργοδοσία στα δικαστήρια, εργοδοσία που ενώ έχει καταδικαστεί, έχει βρει τεχνηέντως πολλούς τρόπους να αποφεύγει διαρκώς την ποινή φυλάκισης. Αναφερόμαστε σε εργαζόμενους που βρίσκονται εδώ και 5 σχεδόν χρόνια σε επίσχεση και με τον ιδρώτα του προσώπου τους κρατάνε το εργοστάσιο ζωντανό πρότυπο για χιλιάδες άλλους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Όμως το τελευταίο αυτό στιγμιότυπο, δεν είναι το μόνο που νοιώσαμε στο πετσί μας τον τελευταίο καιρό. Στη 1 Ιουλίου στην Αθήνα, στο κάλεσμα του Καραβανιού Αγώνα & Αλληλεγγύης έξω από το Υπουργείο Εργασίας, χτυπήθηκαν από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ τόσο οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. όσο και αλληλέγγυοι εργαζόμενοι και αγωνιστές από τις επιτροπές αγώνα Μ.Παναγιάς στη Χαλκιδική, από την ΕΡΤ3, από το Εργατικό Ιατρείο και άλλους πολλούς κοινωνικούς χώρους που παλεύουν μαζί μας και δίπλα μας. Αποτέλεσμα 2 συναγωνιστές μας να καταλήξουν στο νοσοκομείο. Όμως το παράλογο ξαναχτύπησε, με «εντολή άνωθεν» όπως συνήθως. Στην Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) που διενεργείται από την Αστυνομική Διεύθυνση της Αθήνας, συζητούν για δεκάδες τραυματίες αστυνομικούς(!). Και δαρμένοι και κυνηγημένοι, λοιπόν, και πάλι δικαστικά ή όπως λέει και ο λαός μας «γύρισε ο γάιδαρος και είπε τον πετεινό κεφάλα»…
Και δεν είναι, αλίμονο, μόνο αυτά. Η μήνυση που προαναφέραμε αρχικά, κατατέθηκε στις 12 Αυγούστου. Περίοδος διακοπών για τους περισσοτέρους, αλλά απ’ ότι φαίνεται όχι για τις δυνάμεις καταστολής του Τόσκα και της κυβέρνησης του, που εκείνες τις ημέρες διέλυε σχεδόν όλες τις δομές του κοινωνικά αλληλέγγυου κινήματος μέσα στη Θεσσαλονίκη, τις 3 καταλήψεις σε Νίκης, Κ.Ντηλ και Ορφανοτροφείο, με αποκορύφωμα το ντροπιαστικό για την κοινωνία μας γκρέμισμα του Ορφανοτροφείου, με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Φαίνεται, πως αυτοί που σήμερα τρέχουν τους αγωνιζόμενους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. στα δικαστήρια, βιάστηκαν να πάρουν σειρά μετά τις δηλώσεις του υπουργού εκκενώσεων Τόσκα πως «υπήρχε μήνυση, άρα έπρεπε να επέμβουμε». Ποντάρουν, ακόμη στην εξωφρενικά αντικοινωνική στροφή της δικαστικής εξουσίας που με τελευταία παραδείγματα, τις απαράδεκτες αποφάσεις στους αγώνες του «Καφεναι» και του «Μπαχαράκη», επιβεβαιώνει, ξανά και ξανά, την ταξική της θέση δίπλα στα αφεντικά.
Ο στόχος τους είναι ξεκάθαρος: Βιάζονται να τελειώσουν με τους κοινωνικούς χώρους που αντιστέκονται, βιάζονται να τελειώσουν με το αγωνιζόμενο εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ., βιάζονται να σπείρουν τον φόβο και την απογοήτευση. «Στο μυαλό είναι ο στόχος», καθώς τρέμουν πως οι πολιτικές που εφαρμόζονται, η φτώχεια, η ανεργία, η αδικία, η εκμετάλλευση, κυοφορούν κοινωνικούς σεισμούς κι αγώνες που θα βάλουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» τα συμφέροντα που σήμερα υπηρετούν με τόσο δουλικότητα, αλλά και αυτούς τους ίδιους.
Προειδοποιούμε για μια ακόμη φορά: Δεν τρομοκρατούμαστε και δεν μας φοβίζετε. Θα είμαστε εκεί σε όσα δικαστήρια και όσες καταδίκες κι αν αποφασίσετε να ρίξετε. Μαζί με τους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. όχι μόνο δεν εγκαταλείπουμε το εργοστάσιο, αλλά παλεύουμε για τη διεύρυνση και ενδυνάμωση του παραδείγματος της εργατικής αυτοδιαχείρισης με οδηγούς μας την αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό και την πιο πλέρια άμεση και πλήρη δημοκρατία παντού. Γιατί όπως έγραψε μια δική μας ποιήτρια, που ποτέ δεν σας χαρίστηκε:
«Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς,
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες,
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές,
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός,
για το μάθημα της Ιστορίας.«
